Lubliniec. Uczęszczaliście do ZSOT? Skoro tak, to może znajdziecie się na archiwalnych ZDJĘCIACH. Zobaczcie to!

Jak podaje szkolna kronika, 1 października 1924 roku w Lublińcu rozpoczęła swoją działalność Publiczna Szkoła Dokształcająca Zawodowa w Lublińcu. Mieściła się w gmachu Publicznej Szkoły Powszechnej (obecnie zwanej starą szkołą) i liczyła 3 klasy. W latach międzywojennych uczęszczało do niej średnio 200 uczniów. Nauka odbywała się jedynie w godzinach popołudniowych i wieczorowych.

Założycielem i kierownikiem szkoły do wybuchu wojny był Jakub Bazarnik, kierownik szkoły powszechnej. Od dnia założenia szkoły zatrudnieni w niej byli następujący nauczyciele: Stanisław Owczarek, Jan Przybyła, Karol Lakwa, Kołodziejczyk, Błachut. W następnych latach dołączyli do nich: Stanisław Szelc, Antoni Bednarz, Rudolf Rzemieniecki, Ludwik Klama, Antoni Maryniak, Emeryk Cieślar, Jan Mróz, Franciszek Januś, Stanisław Wojciechowski, Kazimierz Krzyszkowski, Jan Galon, Jan Handy, Feliks Józefowicz, ks. Wojciech. Jak wynika z jedynej pozostałej z okresu międzywojennego księgi odpisu świadectw, w roku szkolnym 1938/39 ukończyło klasę trzecią 70 uczniów.

Zgodnie z ówczesnym systemem szkolnictwa zawodowego w zakres nauki szkolnej wchodziły następujące przedmioty: język polski, historia, nauka o Polsce, matematyka, geografia gospodarcza i religia. Prócz tego uczono jeszcze przedmiotów zawodowych: materiałoznawstwa, rysunku technicznego, nauki o zawodach i nauki o handlu. Młodzież zobowiązana była brać udział w lekcjach wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego.

Po oswobodzeniu Polski spod okupacji niemieckiej w Lublińcu najpierw przystąpiono do organizowania szkolnictwa powszechnego. Działalność Publicznej Szkoły Dokształcającej Zawodowej wznowiono w dniu 7 stycznia 1946 roku. Jej organizatorem i pierwszym kierownikiem był Ludwik Klama powołany po zakończeniu wojny na stanowisko inspektora szkolnego. Zainicjował on społeczną zbiórkę polskich książek, które trafiły do biblioteki, wspomagając formujące się szkolnictwo. Szkoła umieszczona została w gmachu Publicznej Szkoły Powszechnej nr 2.

W roku szkolnym 1952/53 do Szkoły Metalowej po raz pierwszy zapisały się dziewczęta - było ich 17. Wszystkie otrzymały stypendia i najlepsze warunki pracy podczas nauki zawodu.

W roku 1953 uruchomiono bibliotekę szkolną. Cieszyła się ona znaczną popularnością, średnia przeczytanych książek za rok wnosiła 29. Stale powiększana baza biblioteki liczyła już dwa lata później 3720 tytułów.

Ze względu na wzrost liczby klas młodzieży pracującej od początku roku szkolnego 1963/64 zorganizowano naukę na dwie zmiany przez cały tydzień. W godzinach popołudniowych uczyły się klasy włókiennicze. W tym roku szkolnym został przeprowadzony remont kapitalny budynku warsztatów szkolnych. Założono centrale ogrzewanie, wyremontowano dach oraz kuźnię i spawalnię. Całość wymalowano. Ze strony szkoły prace nadzorował kierownik warsztatów szkolnych Wiesław Cembrzyński.

Z powodu powiększania się liczby klas pracujących coraz pilniejsza była potrzeba budowy osobnego budynku. Aby przyspieszyć budowę, miejscowe zakłady pracy podjęły na ten cel czyny społeczne. Młodzież szkolna również pracowała wiele godzin przy wyrównywaniu terenu. Budowa nowego budynku rozpoczęła się we wrześniu 1963 roku, a jego lokalizacja mieściła się przy ulicy Zwycięstwa obok wybudowanej niedawno Szkoły Podstawowej. Teren budowy obejmował 2 hektary, przewidywano budowę na nim w następnej kolejności warsztatów szkolnych i internatu międzyszkolnego. Wykonawcą było Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Budownictwa Terenowego. Prace posuwały się bardzo powoli. Aby je wspomóc, młodzież klas trzecich, pod opieką nauczyciela ślusarni Romana Wróbla, pracowała w czasie pogodnych dni września i października. 21 października 1965 roku oddano do użytku nowy budynek szkolny. Na uroczystość otwarcia przybyli liczni goście reprezentujący władze miejskie i powiatowe.