Lubliniec: Cmentarz parafialny przy Plebiscytowej. Szykujemy groby na Wszystkich Świętych

Jak mówią Dzieje Kościoła p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Lublińcu, wobec przepełnienia cmentarzy wkoło kościołów: parafialnego p.w. Św. Mikołaja i Krzyża Świętego, a także kierując się względami sanitarnymi, władze powiatowe nakazały ks. proboszczowi oraz magistratowi urządzenie nowego cmentarza poza miastem. Wykorzystano na ten cel teren przekazany na rzecz „Lublinieckiego Katolickiego Kościoła Parafialnego” przez Juliannę (tak w aktach wieczystych) Schliwa na mocy testamentu opublikowanego dnia 27.09.1819r. teren, o którym mowa, o powierzchni 78,90 ara, położony był przy ówczesnej drodze do Sadowa (ul. Plebiscytowa) i stanowił prostokąt dłuższym bokiem przylegający do drogi.

Pierwszym zmarłym pochowanym 16.04.1820r. na nowym cmentarzu był zaledwie liczący 1 rok – Stasiu Swatek. Od tej pory zaprzestano grzebać zmarłych na cmentarzach wkoło kościołów.

Jeden z przykuwających uwagę nagrobków na cmentarzu przy ulicy Plebiscytowej jest pomnik Jana Nikodema Jaronia, pseudonim Nikodem Arios (ur. 3 maja 1881 w Jastrzygowicach, zm. 1 sierpnia 1922 w Lublińcu). Był on poetą i dramatopisarzem, walczył w III powstaniu śląskim.

Urodził się w rodzinie chłopskiej. Po ukończeniu szkoły elementarnej w Jastrzygowicach uczęszczał w latach 1896–1900 do niemieckiego gimnazjum w Bytomiu. Za manifestowanie polskości został z gimnazjum usunięty. Rozpoczął studia na wydziale filologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Zadebiutował wierszem Przyroda w jesieni, zamieszczonym na łamach gazety „Górnoślązak” w 1902 r. W tym czasie podjął także twórczość dramatyczną, pisząc satyryczną komedię obyczajową wierszem pt. Eleuzis, nigdy nieopublikowaną. W 1904 r. przebywał na kuracji zdrowotnej w Szwajcarii. Egzamin dojrzałości zdał jako eksternista w Wertheim i w 1905 r. zapisał się na wydział prawa Uniwersytetu Wrocławskiego. Z powodu trudności materialnych przerwał studia i pracował jako korepetytor w domach ziemiańskich: w Turwi pod Kościanem i w Ruszczy pod Krakowem. Nawiązał współpracę z „Zaraniem Śląskim”, gdzie w latach 1907–1912 ogłaszał swoje wiersze.

W 1910 r. zamieszkał we Lwowie i zawarł tam bliższą znajomość z Janem Kasprowiczem. W 1911 r. w „Kłosach”, literackim dodatku do katowickiej „Gazety Ludowej”, ogłosił siedem opowiadań. Ukończył prawo na Uniwersytecie Lwowskim i w 1914 r. uzyskał tytuł doktora. Po wybuchu I wojny światowej zrzekł się obywatelstwa niemieckiego i powrócił na Śląsk. W latach 1918–1921 aktywnie uczestniczył w ruchu niepodległościowym na Górnym Śląsku; pisał także wiersze patriotyczno-agitacyjne.

Od 1919 r. mieszkał w Opolu, gdzie często pisywał do „Gazety Opolskiej” i „Nowin Codziennych”, gdzie polemizował z prasą niemiecką w związku z przygotowaniami do plebiscytu. Pracował w Biurze Informacyjnym dla Koalicji w Katowicach, potem jako działacz plebiscytowy w Bytomiu i powiecie kluczborskim. Brał udział w III powstaniu śląskim, uczestniczył w wyzwoleniu Olesna. Po zakończeniu działań wojennych przebywał w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie pracował jako aplikant sądowy. (źródło: Wikipedia)